La sindrome di Stendhal (1996) The Stendhal Syndrome

Italië
Horror / Thriller
120 minuten

geregisseerd door Dario Argento
met Asia Argento, Thomas Kretschmann, Marco Leonardi, Luigi Diberti, Paolo Bonacelli, Julien Lambroschini, John Quentin, Franco Diogene, Lucia Stara, Sonia Topazio

Het Stendhal-syndroom is een psychische aandoening die optreedt als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. Lichamelijke verschijnselen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid, verwarring en flauwvallen. In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie, hallucinaties of andere psychotische verschijnselen op.

De aandoening is genoemd naar de 19e-eeuwse Franse schrijver Stendhal (pseudoniem van Marie-Henri Beyle), die in zijn werk gedetailleerd beschreef hoe hij in 1817 tijdens een bezoek aan Florence emotioneel werd aangegrepen door het artistieke karakter van de stad. Er zijn door de jaren heen meerdere gevallen bekend van toeristen die duizelig worden of flauwvallen bij het aanschouwen van kunst in Florence, met name in het Uffizi-museum.

In 1979 beschreef de Italiaanse psychiater Graziella Magherini het verschijnsel als syndroom na gedurende tien jaar zo`n 100 gevallen bestudeerd te hebben.

Het syndroom is wellicht te vergelijken met het Jeruzalem-syndroom, waarbij sterke emotionele reacties op religieuze ervaringen optreden.

De knappe jonge politie-agente Anna Manni jaagt op een gewelddadige seriemoordenaar, die het ene slachtoffer na het andere maakt. Het spoor leidt naar het beroemde Uffizi museum in Florence, waar de gebeurtenissen een onverwachte wending nemen: Anna wordt getroffen door het zogenaamde syndroom van Stendhal, een psychische aandoening waardoor ze bij de aanblik van bepaalde kunstwerken bewusteloos raakt. Dit leidt tot een angstaanjagend kat-en-muis-spel, waarbij Anna steeds verder verstrikt raakt in de nachtmerrie-achtige wereld van de moordenaar.

Dit is denk ik wel één van de ziekste films van Dario Argento. Maar ik had het gevoel gewoon niet wat ik normaal wel heb bij Argento films. Het is net alsof hij alleen goed was in de jaren `80. Wat ook echt een aparte keuze is, is dat hij gewoon zijn eigen dochter heeft gecast als hoofdrolspeler. Op zich niet erg, maar bepaalde scènes zoals een heftige verkrachtingsscène zou ik als vader niet graag willen opnemen met mijn dochter. Maar ja, het blijft Argento.

De eerste helft van de film is best wel goed, vooral de fantasy scènes als ze opeens het schilderij ingaat. Erg mooi gemaakt allemaal. Maar als eenmaal de moordenaar is gepakt door haar, stort de film helemaal in elkaar. Gelukkig is Asia Argento niet een slechte actrice en draagt ze de film prima. Thomas Kretschmann daarentegen een goede moordenaar. Ondanks dit alles helaas niet blijvend in mijn geheugen...

Helaas geen kunstwerkje waardoor ik flauw zou vallen...

Duncan "Vidioot" Meijering

Ook Argento:
Non ho sonno (2001)
Tenebre (1982)
Profondo rosso (1975)