The Birds (1963)

Verenigde Staten
Horror / Thriller
113 minuten

geregisseerd door Alfred Hitchcock
met Tippi Hedren, Rod Taylor, Jessica Tandy, Suzanne Pleshette, Veronica Cartwright, Ethel Griffies, Charles McGraw, Ruth McDevitt, Joe Mantell, Malcolm Atterbury, Alfred Hitchcock

Heb je dat ook wel eens?
Dat je op straat loopt en er een kraai of duif je heel lang aankijkt.
Of het nou goede bedoelingen zijn, weet ik niet.
Maar sinds het bekijken van The Birds vertrouw ik die krengen niet meer.
Vooral die kraaien niet.

Melanie Daniels is aan het winkelen in San Francisco als ze Mitch Brenner ontmoet, die op zoek is naar vogels als cadeau voor de verjaardag van zijn zus. Hij herkent Melanie, maar doet alsof hij haar voor een assistent verkoopster aanziet.
Zij speelt het spel mee.
Melanie besluit de vogels zelf te kopen en naar Bodega Bay te rijden, waar het verjaardagsfeest van Mitch z`n zus plaatsvindt.
Daar wordt ze echter aangevallen door een zeemeeuw, wat het begin is van een aantal aanvallen van een steeds groter wordende groep vogels.

Vogels zouden ons niet zomaar aanvallen, toch?

Hitchcock, wat een legendarische regisseur.
Deze film hoort toch echt bij zijn klassiekers.
Thriller van de bovenste plank.
En zonder dat we het weten worden de mensen in deze film aangevallen door vogels, laat ons zelf maar invullen waarom.
Waar het Hitchcock gewoon lukt daar mee weg te komen, hebben daarna makers dezelfde formule geprobeerd, maar is het ze nooit gelukt het te evenaren.
The Birds blijft gewoon een klassieker ondanks het langzaam opbouwende verhaal en het script die dus niks zegt over de reden.
Albijna een uur lang zien we eigenlijk een liefdesverhaaltje.
Plus wat vreemde karakteropbouw tussen de spelers.
Verder gebeurt er nog weinig met de vogels, maar hun aanwezigheid is er wel.
En ook al is er geen motief, de aanvallen van de vogels worden steeds groter en enger.
Als dan eenmaal de school met kinderen word aangevallen, zijn de rapen gaar.
Dan weet je dat je weer naar een klassieker aan het kijken bent van de Master of Suspense genaamd Hitchcock.
De anti-climax, waarbij de vogels op het einde wachten is een moment wat je nooit meer gaat vergeten.
Een moment waar je nog steeds op het puntje van je stoel zit.
En loop je daarna door de stad of in het park, weet dan, dat als je om je heen kijkt, er altijd wel vogels te zien zijn, die misschien wel iets van plan zijn...

Duncan Vidioot Meijering

NA HET ZIEN VAN DEZE FILM KAN JE (MISSCHIEN) WEL BANG WORDEN VAN VOGELS

KIJK OOK NAAR: